5 بازیگر که به خاطر نقششان تا مرز جنون پیش رفتند

به گزارش مجله وبلاگ فروش، در این مقاله با 5 بازیگر آشنا می شوید که سلامت روانی خودشان را به خطر انداختند و نقششان تأثیری فراموش نشدنی روی ذهن و روان و زندگی آن ها گذاشت.

شاید اگر از بیرون نگاه کنیم بازیگری کار خیلی سختی به نظر نرسد. تصور رایج و اشتباه درباره بازیگری این است که هنرپیشه ها فقط چند خط دیالوگ حفظ می کنند و باید این جمله ها را به نحو احسن جلوی دوربین ادا کنند. البته که این یکی از اصلی ترین وظایف بازیگران است، ولی همه چیز در همین خلاصه نمی شود.

خیلی از بازیگران برای آماده شدن در یک نقش به خصوص تمرین های سخت و طاقت فرسایی را از سر می گذرانند و خودشان را در معرض شدید ترین احساسات و کشنده ترین شرایط های روانی قرار می دهند. چنین رویکردی در نهایت آن ها را به یک نقش آفرینی درخشان و جایزه بگیر می رساند، ولی گاهی اوقات بهایی سنگین برای آن می پردازند و زخم های روانی یک کاراکتر پیچیده و خطرناک و زخم دیده، تا مدت ها رویشان ماندگار خواهد بود.

1. واکین فینیکس در فیلم جوکر (Joker)

کارگردان: تاد فیلیپس
محصول: 2019

واکین فینیکس برای اجرای خیره کننده اش در نقش جوکر بالاخره برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد، اما بازی در نقش این شخصیت هرج ومرج طلب و آسیب دیده تأثیر عمیقی روی سلامت روانی او گذاشت. فینیکس درباره اینکه طی مدت زمانی بسیار کوتاه 23 کیلو از وزنش را کم کرده گفته بود: اولین چیز کم کردن وزنم بود. کارم را با همین شروع کردم. معلوم شد که این قضیه روی سلامت روان آدم هم تأثیر می گذارد. اینکه در مدتی کوتاه وزن زیادی از بدنتان کم کنید دیوانه اتان می کند.

چالش های فینیکس در کاهش وزن خلاصه نشد. او برای اینکه ابعاد مختلف شخصیت آرتور فلک را درک کند و به تصویر بکشد، سختی های زیادی کشیده و مجبور شده خودش را جای مردی مثل او بگذارد و شخصیت ویژه ای خلق کند. فینیکس مدتی مشغول مطالعه درباره افرادی شد که دست به ترور می زدند و آدم ها را جلو انظار عمومی به قتل می رساندند. ولی هم زمان حواسش بود که درگیر کلیشه ها نشود و کاراکتری خلق نکند که در دسته بندی خاصی قرار می گیرد. دلم می خواست آزادی عمل داشته باشم تا شخصیتی خلق کنم که تعریف شدنی نیست؛ جوری نباشد که روان شناس ها نگاهش کنند و بگویند این مربوط به فلان دسته شخصیتی است و با این چارچوب تعریف می شود.

2. ان هاتوِی در فیلم بی نوایان (Les Misérables)

کارگردان: تام هوپر
محصول: 2012

ان هاتوی هم به خاطر بازی در نقش فانتین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد، ولی بعد از بازی در فیلم تا مدت ها با خودش کلنجار می رفت تا بتواند ذهنش را از فانتین رها کند.

ان هاتاوی برای اینکه از نظر فیزیکی و جسمی به نقش فانتین نزدیک شود مجبور بود ماه ها فقط بلغور و کلم بخورد. از نظر روانی و جسمی احساس کمبود شدید می کردم. وقتی برمی گشتم خانه نسبت به همه چیز حساسیت زیادی داشتم و نمی توانستم آشوب های دنیای بیرون را تحمل کنم. انگار همه چیز بار سنگینی روی دوشم می گذاشت و حالم را به هم می ریخت. چندین هفته طول کشید تا به خودم برگردم.

3. هیث لجر در فیلم شوالیه تاریکی (The Dark Knight)

کارگردان: کریستوفر نولان
محصول: 2008

هیث لجر پیش از مرگ ناگهانیش در ژانویه 2008 طی مصاحبه ای که برای معرفی فیلم من آنجا نیستم (Im Not There) ترتیب داده بود درباره نقش جوکر صحبت کرد و گفت: جوکر یک دلقک روان پریش و اسکیزوفرنیک است که دست به کشتار جمعی می زند و ذره ای حس همدلی با دیگر انسان ها ندارد.

هیث لجر همچنین تأیید کرد که آماده شدن برای نقش جوکر او را بی خواب کرده و نظم زندگیش را به هم ریخته: هفته پیش هر شب بیشتر از دو ساعت نتوانستم بخوابم. نمی توانستم جلو فکرهایم را بگیرم. بدنم به شدت خسته بود و ذهنم بی وقفه کار می کرد.

هیث لجر در شوالیه تاریکی اجرایی بی نقص و شگفت انگیز به نمایش گذاشت و همه زبان به تحسین او گشودند، اما متأسفانه خودش دیگر در بین ما نبود که نتیجه زحمات و فداکاری هایش را ببیند و اولین اسکارش را دریافت کند.

بهایی که لجر برای نقشش پرداخت سنگین تر از این حرف ها بود.

4. کیت وینسلت در فیلم کتاب خوان (The Reader)

کارگردان: استیفن دالدری
محصول: 2008

کیت وینسلت در این فیلم نقش زنی را بازی می کرد که در جنگ جهانی دوم در خدمت نازی ها بود و حالا می خواستند محاکمه اش کنند. به گفته وینسلت، این نقش تأثیر عمیقی روی او گذاشت و از نظر روانی درگیرش کرد و زمان زیادی طول کشید تا بتواند او را فراموش کند: مثل این است که از یک تصادف سنگین ماشین جان سالم به در برده باشم و حالا باید با خودم فکر کنم و بفهمم دقیقا چه اتفاقی افتاده. وقتی بازی ام در یک نقش به خصوص تمام می شود، باید مدتی با خودم کلنجار بروم چون مدت زیادی در خلسه بودم و در دنیای دیگری زندگی می کردم و حالا باید تجربه ای را که از سر گذراندم موشکافی کنم. ممکن است چندین ماه طول بکشد تا بتوانم تمام و کمال با یک نقش خداحافظی کنم.

5. آدرین برودی در فیلم پیانیست (The Pianist)

کارگردان: رومن پولانسکی
محصول: 2002

آدرین برودی همیشه بازی های به یاد ماندنی و درخشانی به نمایش می گذارد، ولی پیانیست تحسین شده ترین و ماندگارترین نقش آفرینی اوست. موزیسینی که از هولوکاست جان سالم به در می برد و در سخت ترین و مرگبارترین شرایط زنده می ماند.

آدرین برودی در مصاحبه ای که سال 2017 داشت از این گفت که هنوز و بعد از گذشته یک دهه و نیم از فیلم، نقش اشپیلمان را فرموش نکرده و تأثیر شگرفی که روی ذهن و روانش گذاشته از بین نرفته: تا یک سال بعد از پیانست افسرده بودم. با اینکه خودم تا آن موقع افسردگی نداشتم. فقط هم افسردگی نبود، انگار داشتم سوگواری می کردم. به خاطر این فیلم و داستان تکان دهنده اش آزار دیده بودم و آگاهی از فجایع آن دوران زندگی ام را به هم ریخته بود.

منبع: news18